Βαρκελώνη..

από τον Φραγκίσκο

Μια επίσκεψη στη Βαρκελώνη, για επαγγελματικούς λόγους, με έκανε - για άλλη μια φορά - να μελαγχολήσω για την ποδηλατική πραγματικότητα στην Αθήνα. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, για την πιθανότητα να εξελιχθεί η Αθήνα σε στοιχειωδώς βιώσιμη πόλη.

Ακούω ήδη τις αντιδράσεις: "Μην είσαι υπερβολικός", "μπορεί να έχουμε κάποια προβλήματα με την κυκλοφορία, αλλά έχουμε και πολλά καλά", "σιγά πια, τους είδαμε και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους" και άλλα τέτοια... Δεν θέλω να επεκτεθώ ή να πλατειάσω, οπότε δε θα σταθώ σε γενικόλογες συγκρίσεις. Θα εστιάσω όμως στην αστική μετακίνηση, στην ελευθερία κίνησης (και έκφρασης κατ' επέκταση), στην προστασία του περιβάλλοντος, στο σεβασμό των δικαιωμάτων αλλά και την τήρηση των υποχρεώσεων του κάθε πολίτη μιας οργανωμένης Ευρωπαϊκής πόλης.

Η Βαρκελώνη έχει 1.5 εκκατομύριο κατοίκους μέσα στην πόλη και συνολικά 4 εκατομμύρια στην ευρύτερη (μητροπολιτική) περιοχή. Αρκετά παρόμοιο μέγεθος με την Αθήνα δηλαδή. Μου έκανε εντύπωση ότι είδα πολλούς κεντρικούς δρόμους με 3 - 4 λωρίδες ανά κατεύθυνση και με τα δύο ρεύματα να χωρίζονται από πεζοδρόμιο πλάτους 10 - 20 μέτρων! Πάνω σε αυτό υπήρχαν (μαντέψτε) ποδηλατόδρομοι, παρτέρια, παγκάκια κλπ.

Οι κάτοικοι της πόλης, κάθε ηλικίας, φύλου και κοινωνικού στρώματος μετακινούνται (και) με ποδήλατα. Χώροι στάθμευσης ποδηλάτων υπάρχουν παντού. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε πεζοδρόμιο. Επιπλέον έχουν ένα σύστημα ενοικίασης κοινόχρηστων ποδηλάτων. Το ονομάζουν bicing και είναι παρόμοιο με το γαλλικό Velib που τόσο συζητήθηκε τον τελευταίο καιρό, ακόμα και στα ελληνικά ΜΜΕ.

Είδα ανθρώπους με ένδυση δουλειάς γραφείου, νοικοκυρές με ψώνια, φοιτητές, να χρησιμοποιούν τα χαρακτηριστικά κόκκινα bicing ποδήλατα με τα άσπρα φτερά, έχοντας φορτώσει τα πράγματά τους στο μπροστινό καλάθακι, και με το χαμόγελο στα χείλη να μετακινούνται άνετα και χαλαρά.

Τα αυτοκίνητα στους δρόμους ήταν αρκετά. Περιστασιακά μποτιλιαρίσματα υπήρχαν. Φαντάζομαι όμως ότι αν όλοι αυτοί οι ποδηλάτες χρησιμοποιούσαν τα αυτοκίνητά τους, η κατάσταση θα ήταν σαν την Αθήνα (ή χειρότερη!).

Κανείς δεν κόρναρε σε ποδηλάτη να ξεκινήσει γρήγορα σε φανάρι και να "φύγει από τη μέση" στα (λίγα) σημεία που δεν υπήρχε ποδηλατόδρομος και ξεχωριστό φανάρι για ποδήλατα. Κανείς δεν κορόιδευε τους ποδηλάτες, δεν είδα κανένα βλέμμα "λύπησης" σαν κι αυτά που συχνά αντικρίζω στους δρόμους της Αθήνας από τους απαίδευτους Έλληνες οδηγούς που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είμαστε πάνω σ' ένα ποδήλατο επειδή θέλουμε να κάνουμε οικονομία στη βενζίνη ή επειδή είμαστε "φτωχαδάκια" που δεν έχουμε λεφτά να πάρουμε Μπαντζάι GLX με 86 άτοκες!

Συνάδελφοι ποδηλάτες:

• Συνεχίστε να ποδηλατείτε.
  


• Συνεχίστε να διεκδικείτε το δικαίωμα στη μετακίνηση και στη χρήση των δημόσιων δρόμων επί ίσοις όροις με τους άλλους χρήστες του δρόμου, με σεβασμό και με πολιτισμό.
  


• Διαδώστε την ιδέα.
  


• Δείξτε σεβασμό και απαιτείστε σεβασμό.

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ!
Δεν ξέρω αν θα γίνουμε ποτέ Βαρκελώνη ή Βερολίνο. Ξέρω όμως ότι αξίζει να προσπαθήσουμε!